De afgelopen week kijk ik steevast iedere avond naar mijn prikbord.Ter motivatie. Daar hangt namelijk een mooi aandenken aan de gruwelijkheden die ik een jaar geleden rond deze tijd heb moeten doorstaan. 79 minuten lijden.
79 minuten volle gas. 79 minuten met een vuurrode brulboei rondrennen. Water. Hijgen. Puffen. Steunen en kreunen. Water, nog meer hijgen. Ongecontroleerd met je armen zwaaien, alsof je al je motoriek kwijt bent. Jezelf uitwringen als een natte vaatdoek.
De hongerwinter van 1944 was er niks bij. Ik weet nu wat senioren bedoelen met het fenomeen bloembollen eten.
Op dat prikbord hangt mijn herinnering. Daar hangt de medaille van de Tilburg Ten Miles.
Zondag, klokslag half drie, staan we er.
Ginola.nl 